Bardzo interesującym aspektem w dysfunkcjach ludzkiego zachowania są
nieprawidłowości w mózgu, które powodują dane problemy. Dziś kilka słów o
neuropsychologicznych patomechanizmach dyskalkulii.
Niektórzy badacze twierdzą, że u podłoża dyskalkulii leży subitizing - czyli deficyt wrodzonej zdolności do natychmiastowej, szacunkowej oceny liczebności niewielkich zbiorów obiektów bez ich przeliczania, jednym spojrzeniem.
Wyraźnie podkreśla się także znaczenie zaburzeń uwagi oraz pamięci operacyjnej, które powodują trudności w podtrzymywaniu procesów przetwarzania informacji i prowadzenia operacji na materiale liczbowym.
Istotne dla dokonywania operacji matematycznych są ośrodki zlokalizowane w płacie czołowym i środkowo ciemieniowym lewej półkuli mózgu. Ośrodki te odpowiedzialne są m. in. za takie funkcje, jak: planowanie czynności, porównywanie i wybory, rachunki dokładne czy rachunki przybliżone.
Już w latach 90'tych naukowcy odkryli czym różni się mózg osoby cierpiącej na dysleksję od mózgu osoby zdrowej.
Po pierwsze osoba zdrowa podczas rozpoznawania liter używa części płata potylicznego, natomiast osoba z dysleksją podczas tej samej czynności używa płata czołowego.
Niektórzy badacze twierdzą, że u podłoża dyskalkulii leży subitizing - czyli deficyt wrodzonej zdolności do natychmiastowej, szacunkowej oceny liczebności niewielkich zbiorów obiektów bez ich przeliczania, jednym spojrzeniem.
Wyraźnie podkreśla się także znaczenie zaburzeń uwagi oraz pamięci operacyjnej, które powodują trudności w podtrzymywaniu procesów przetwarzania informacji i prowadzenia operacji na materiale liczbowym.
Istotne dla dokonywania operacji matematycznych są ośrodki zlokalizowane w płacie czołowym i środkowo ciemieniowym lewej półkuli mózgu. Ośrodki te odpowiedzialne są m. in. za takie funkcje, jak: planowanie czynności, porównywanie i wybory, rachunki dokładne czy rachunki przybliżone.
Już w latach 90'tych naukowcy odkryli czym różni się mózg osoby cierpiącej na dysleksję od mózgu osoby zdrowej.
Po pierwsze osoba zdrowa podczas rozpoznawania liter używa części płata potylicznego, natomiast osoba z dysleksją podczas tej samej czynności używa płata czołowego.
Po drugie w czasie czytania mózg osoby z dysleksją nie potrafi uaktywnić obszaru V5, który jest odpowiedzialny za postrzeganie ruchu. Zamiast tego posługuje się obszarem Broca,
odpowiedzialnym za mówienie - zwiększona aktywność w tym miejscu
tłumaczy być może, dlaczego wiele osób z dysleksją powtarza w myślach
to, co czyta czyli subwokalizuje.
Ponadto osoby z dysleksją nie korzystają z obszaru Wernickiego (zaznaczone na modelu mózgu kolorem jasnozielonym) w płacie skroniowym. Jest to miejsce istotne dla rodzenia się skojarzeń znaczeniowych i językowych.
Podsumowując osoby z dysleksją w odróżnieniu od osób zdrowych mają bardziej aktywną przednią część mózgu zamiast tylnej. Badania przeprowadzone są na osobach z dysleksją, ponieważ odsetek osób chorych na dyskalkulię jest znacznie mniejszy, w dodatku zmiany w mózgu są bardzo podobne.
Informacje z wykładów z Podstaw neurologii klinicznej. Polecam zapoznanie się z atlasem Nettera, oraz podręcznikiem do anatomii A. Bochenka.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz